Weet je ik vraag me wel eens af, wat is nu eigenlijk precies belijdenis doen? Is het een eenmalige keuze, een stap te vangen in een moment van nu of toen? Is het een antwoord op de keuze die bijvoorbeeld mijn ouders ooit hebben gemaakt met de doop? Is het mijn persoonlijk, publiekelijk uitspreken op wie ik vestig, mijn enige hoop? Is het lid worden van een kerk en de ontsluiting voor de gang naar het avondmaal? Is het één van deze dingen of geldt voor belijdenis doen dit allemaal?

En als ik dan belijdenis doe, ben ik dan op een eindstation gearriveerd? Is het een waardige afsluiting van alles wat ik op de catechese heb geleerd? Ben ik er nu, is de wedloop nu gelopen, heb ik de finish bereikt? Is dit het dan… of zit het anders, of is het net hoe je het bekijkt? Belijdenis doen is dit voor iedereen gelijk of beleven we het allemaal op onze eigen manier? Ik merk dat ik veel meer vragen heb dan antwoorden hier…

Weet je, als belijdend lid ben ik soms verre van perfect, het leven is als een weg die belopen wordt met vallen en opstaan. Maar één ding is vanaf toen wel veranderd, ik heb er bewust voor gekozen die weg niet meer alleen te gaan. De Heer tegen wie ik openbaar “ja” mocht zeggen, die staat aan mijn zij! En ik weet als het even niet meer alleen lukt, dan is Hij er en dan helpt Hij mij. Mijn geloof is als een klein kwetsbaar zaadje wat ooit ontkiemen mocht. Niet uit mezelf, want U was het Heer die mij zocht.

Belijdenis doen is iets van iedere dag en van alle tijd. Belijdenis doen, is steeds weer een uitdaging, welkom in de strijd. Ik bedenk mij nu, naast dat ene mooie moment in de kerk, denk ik te weten hoe het werkelijk is. Volgens mij doe je iedere dag, als het goed is… een vorm van belijdenis…

Sjoerd Bakker, Jongerenpastor GKU