Jongeren aan het woord.

Iedere keer een nieuwe column waarin verschillende jongeren eerlijk hun gedachten met ons delen rondom het geloof. Deze keer is Ruth Oost (19 jaar) aan het woord:

Vorige week liep ik met twee vriendinnen door het drukke centrum van Leeuwarden, toen er midden op straat een bord opdook; ‘open kerk in de doopsgezinde gemeente’. In een poging om aan de drukte te ontsnappen volgden we het bord dat ons door een steegje naar een klein kerkje leidde. Een vrouw die eruitzag alsof ze al haar hele leven in een stad woonde kwam op een paar witte sneakers op ons afgestapt. Ze vertelde ons dat ze docent kunst was en les gaf op een middelbare school, daarnaast zat ze in de kerkenraad van deze gemeente, die zichzelf met 300 leden een grote gemeente noemde. We praatten wat, over haar gemeente en over onze gemeente.

Zij vertelde ons hoe ze conferenties bezocht in Amerika waar stadions vol mensen van de doopsgezinde gemeente bij elkaar kwamen, wij vertelden haar over hoe er vorm wordt gegeven aan het leven als christen op Urk. Het werd een gesprek waarin we naast de verschillen vooral mochten zien dat het gaat om één God, die ons aan elkaar verbindt als zusters. Mijn oog viel op een bordje in de kerk waarop stond: ‘Voor ons betekent in God geloven een weg die we samen gaan, in vreugde, vrijheid en vrede.’

Ik maakte er een foto van met de gedachte dat dit nou een mooie tekst zou zijn voor in de hal van De Poort. Vreugde, vrijheid en vrede, dat is voor mij samen kerk zijn. Bij ons vertrek zei onze gastvrouw tenslotte nog: ‘wat fijn hè, dat er geen aparte hemel voor de Urkers is. Mensen zoals jullie zou ik nog wel een keer tegen willen komen.’ ‘Insgelijks’ klonk het naast me. We stapten naar buiten en na een betekenisvol ‘Tot ziens hè!’ liepen we met een dankbaar hart weer de drukke straten van Leeuwarden in.