Ach de kerstdagen, waar zo lang naar toe werd geleefd, zijn alweer omgevlogen. En nu is de tijd aangebroken dat we alles, wat we voor de dag hebben gehaald, weer opruimen mogen. Tijdens het opruimen kom ik een klein kerstklokje tegen en ik pak het voorzichtig in. Ik begin zacht te neuriën en ineens is daar die oude bekende zin. “Luid klokje klingelingeling”, zo begint het bekende kinderliedje van lang gelee… Vele kinderstemmen maar ook zware mannenstemmen zongen ook dit jaar weer dit oude liedje mee. Simpele, kinderlijke woorden maar onderschat de boodschap niet! Er zit namelijk een oproep aan ons allemaal, verborgen in dit kinderlied.

Dit kleine klokje doet me denken aan een grote klok, die mag luiden met de boodschap voor ons allemaal. De kerkklokken van vandaag de dag vertellen ons immers nog steeds een verhaal. Iedere zondag mogen ze nog klinken in ons land. Zetten ze ons even stil en vertellen er is iets bijzonders aan de hand. Jij bent straks meer dan welkom in het huis van God, in de zondagse dienst, tot eer van Hem. De klok nodigt ons steeds persoonlijk uit, met luide stem. Ze overheerst misschien dan nog wel de harde andere stemmen van deze tijd. Maar om eerlijk te zijn, een groot deel van de aantrekkingskracht die ze ooit had, is ze vandaag de dag wel kwijt. Velen weten de betekenis niets eens meer of horen het uitnodigende luiden van de klokken niet meer in hun leven. Want echt gehoor aan deze uitnodiging wordt door velen niet meer gegeven. Men leeft op hun eigen manier zoals men dat graag zelf wil. En het klokgelui die ons uitnodigt, zet steeds minder mensen nog echt stil.

Ik kijk naar het klokje in mijn hand, doe er voorzichtig een papiertje omheen en het was toen dat het mij bekroop. Tot volgend jaar fluisterde ik zacht en mijn gedachten gingen weer aan de loop. Ja, kerstklokken lijken nog wel wat meer aantrekkingskracht te hebben, eens per jaar. Gezichten die we zo lang hebben gemist in de kerk, waren ineens weer daar. Wat fijn dat we samen kerstfeest mochten vieren, we mochten zingen, bidden en lezen uit Gods woord. Maar als kerst voor sommigen het de enige moment van samenkomen nog is, dan wordt de rijke boodschap niet zo vaak meer gehoord. Kan het in deze tijd echt bestaan? Om als Christen alleen door het leven te gaan…. De gemeente heeft zoveel te bieden tot opbouw van mijn geloofsleven. Alleen zou ik dat niet kunnen en wat ik heb, wil ik zo graag aan die ander geven…

De ontkerkelijking in ons land maar ook op ons dorp doet mij verdriet. En dan zijn daar ineens weer die oude woorden van datzelfde bekende kinderlied. Laat de boodschap horen. Christus is geboren. Als het de grote kerkklokken niet meer lukt om de mensen in beweging te brengen straks in het nieuwe jaar. Laten wij dan als broeders en zusters, de boodschap daar brengen en echt omzien naar elkaar. Laat de boodschap horen. Christus is geboren. Voor die blijde klanken willen wij God danken. En voor dat ik het weet ligt er een gebed op mijn lippen en praat ik zachtjes met de Heer. Vader wilt u mij maar helpen om de mensen goed te benaderen want zelf horen ze de klokken waarschijnlijk niet meer. Laat mij dagelijks een kerstklokje zijn voor de mensen om mij heen. Dat ik ze in mijn leven mag wijzen op Jezus, zoals de ster ooit scheen. En dat de dienst tot eer van U niet iets is van alleen met kerst, een enkele keer. Maar dat er een wekelijks verlangen mag ontstaan naar meer…..

Nog steeds sta ik met dat klokje in mijn handen en ik bedenk, wat een geweldig mooi voornemen voor het nieuwe jaar. Om te zijn als een klok, voor en met elkaar….

Sjoerd Bakker Jongerenpastor GKU.