Toen et Pienster werd op de dik…
Et was al loat in ik docht lot ik nog effies un roendjun doen over de dik. In eus ad ik er niet zovuul arreg in mar toen ik noar beuten stapte, markte ik et gelik. Er sting un stievige bries of aarder ezegd je konnen beter spreken van un arde wiend. Toch wou ik er nog effies eut mit men oendjen, ai is men trouwe vriend. Och ai is altosen zo blede as blik as ie er nog effies eut mag vor de nacht. Mar zo as ik al zeen die arde wiend, die ad ik niet verwacht. Et was ok arreg rustig op straot in ik kon goed begrepen woaromme dat zo was. Ok al was et eigenluk al baina zoemer, bai men letste roendjen droeg ik nog stees men wienterjas.
Ik eauw zo ‘s aves men vaste roundjen, in die loop ik zonger er echt bai noa te dinken. Et kan dan ok zomaar gebeuren dat bai de eerste stappen ik al in men gedachten begin weg te zinken. Ja ik bin un echte dinker, altosen al e west. De measter vroeger op skool die zeen et al, dinken is belangerijk knecht in dat kun jie et best. Men toate was juist wier van et anpakken die zen motto was je moeten niet dinken mar doen. Och ai is er al joaren niet maar, mar de leste teed dink ik nog vaak an toen. Van allebaie is wat te zeggen, doen in dinken oren bai unkanger, zo stoan ik er in. As je alien mar dinken in et leven in nooit ers wat doen dan et immers ok gien zin.
Op de dik an e keumen voelde ik de wiend pas echt op zen volle kracht. In toen bekruup et men zo iniens, ik docht wat et de Heere ok un macht. Ai et alles in zen anen, Ai is zo groot in wai binnen zo klein as mins. Woaromme zien un bult minsen dat niet maar, ik wou dat erleuers ogen ier vor eupen gingen, dat is men arte wins. Ik prebierde doar op de dik nog wel teugen de wind in te goan. Mar er was gien beginnen an, ik kwam niet echt vuureut, ik bleef eigenlik gewoen stille stoan. In kiek, docht ik, dat is krek wat er loos is in de warreld vandage de dag. We goan er teugen in, God is et niet maar die oens de weg wezen mag.
Oenze eigen wil, boven alles zetten dat likt wel un ieders streven. De Heere et niet maar de leiding in un bult minsen erluiers leven. Mar de Giest van Piensteren waait nog stees in wil oens in beweging lotten koemen, et is niet de bedoeling dat wai stille stoan. In et is ielegoar niet de bedoeling dat wai as minsen er teugen in goan. Toch kwam ik erachter doar op de dik, dat ok ik dat mar al te vaak doen in men leven. Ik draaide men omme, ging mit men rogge teugen de wiend in stoan want ik bedocht dit kan niet zo langer bleven. Ik voelde de wiend mit al zen kracht drokken in men rogge. Mar ik bedocht wel as ik er niet teugen in goan oe koem ik dan ooit terogge?
Zo moet ik niet dinken, ik moet vertrouwen eawen in de Heere zen plan mit mai. Ai et eut liefde immers oens Zen Zuun egieven, Ai kocht oens vrij. Ik blief doaromme zo stoan op de dik, in zacht kwammen er woorden as van un gebed eut men moend. Ik schrok noa un teedjen er eut op, duur et blaffen van men oend. Ik wiet echt niet maar oe lange ik doar op de dik eaw e stoan. Mar wat ik wel wiet dat ik doar er achter bin e keumen, dat ik angers varder mos goan. Niet alien dinken mar ok doen, ik moet de Giest maar lotten waaien, vervolleges ging ik mit et treppetjen noar benien. Nog effies markte ik op oe et licht van de toren duur de donkerte gleen. Et ouwe mins zeen theus, woar koem jie in vredesnaam vandeen, et is midden in de nacht, wat bin je loat. Ik eaw un roendjun edoan mar dat niet aleen men ogen binnen eupen egoan want ik eaw ok mit de Heere e proat.
Sjoerd Bakker Jongerenpastor GKU