Dankdag kunen vieren dit joar?

Et kon nog wellers gebeuren dat an et eande van et joar. De ouwe boas terogge ging kieken, dat was echt niet roar. Iedere keer as de dankdag er an zat te koemen dan begon et bai em te moalen. Zo ging et eagenlijk ieder joar in miestal gelik noa de karst, dan kwammen al de eerste veroalen. Mar dit joar was angers, et ofgeloepen joar was er nogal wat gebeurd. Ofskeid niemen in gemis dat is wat et joar et e kleurd. Dat komt, mit z’n twien wazzen ze et ofgeloepen vuurjoar, de talma in e goon. Mar toen in iene keer was er doar die verskrikkelijke dag in de harfst, ai kwam er allien vor te stoan.

Iederiene ul em mit erluiers leef of ie et wel allien redden zou. Mar och, ai ad immers gien keuze, et is nooit an em vroegen of ie et zo wou. Wat et ie e krieten, in z’n ogen was er nog iedere dag wel een troon. Ai had altoosen edocht dat ai wel as eerste zou goon. Et ging nou best or doar niet van, mar wat een dagelijks verdriet in wat een gemis. Ai is zen wieder elleft kweet, dat is gewoen wat et is.

De kiengeren adden em eutenodigd om mit de karst te koemen eten, ai ad er noar eut e kieken, ai ad et echt e wild. Ze adden et goed van de kost or, doar lag et niet an, mar van binnen ad ie et eut e gild! Er was een leege plekke an de tafel, ien stoel sting er leeg in verloaten bai. Angers ad ze noast men e zieten docht ie, ze zat immers altosen noast mai. In nou zat ie ok nog zo te tweefelen of ie mit de kiengeren op dankdag nor de karrek zou goon. Want de naam van zen alles was immers ok op de domenai zen liesien koemen te stoon. Eur naam zou vuur e liezen worren in ai wist niet of ie dat zou kunnen dragen. Mar de kiengeren drongen an in blieven et mar an em vragen.

Mar zoas ik al zeen, net as ieder joar nammen zen gedachten in disse dagen de loop. Misskien kwam et wel omdat je net eawen mugen vieren et fiest van oop. Karst dat raakte em ieder joar opnait wier diep in zen arte. God kwam immers zo dicht bai oens minsen, Ai is gien God van in de varte. Nou mos ie ok nog dinken an al die minsen woar ie vroeger de fiestdagen mie duur mocht bringen. Zen mimme in toate, zen tutte in oe ja zen ouwe bessien, och ai et nog allien de erinneringen.

Ai mos dinken an naitjoar zeggen toen ie nog een jongetjen was. Je kriegen toen nog naijoars geld, in dat kwam altoas goed van pas. Een golden of een riksdoalder, oe man wat voelde je je as keend toen rik. Ai moch et eagenlijk van zen mimme nooit zeggen mar die ouwe vertelde ut zo vaak, toch zeen ik: Vuul eil in zegen in et naie joar. As ik niks van je kreeg dan vin ik et roar. Die leste woorden galmden in zen arte nog noa in iniens begon ie wier te kreten. Oe kon ai toch zo stom wezen, oe kon ie dat nou juust vergeten. As ik niks van je kreeg, wat een kolder, wat een onzin. Ik eaw zovuul ekriegen, wat gedroeg ik mai toch min. Ondanks zen diepe verdriet was er toch nog zo vuul om dankboar vor te wezen. Ai ad et zo vaak mugen oren in zo vaak mugen lezen.

Ai mompelde, ut beste moet nog koemen in zeen toen de tekst die ai al krieg mit zen belaienis:

Verblijd u te allen tijd. Bid zonder ophouden. Dank God in alles; want dit is de wil van God in Christus Jezus over u.

Ut besef kwam wier, God stot an et begin van alles in et alles in zen aand. In God zen wegen goon vaar boven oens verstaand. Ai vouwde zen anen in begon zuutjes te bidden: Vader vergief men ik eaw zovuul ekriegen om dankboar vor te wezen, elleke dag. Et spit men dat ik dat duur men troonen niet mar zag . Alles wie ik bin in wat ik bezit eaw ik van Joe mugen ontvangen steeds opnait. Heere, vergief mai toch in men strijd. Ik wil danken vor alles wat ik in men lieve vrouwe eaw mugen ontvangen in et leven. Lot mai een dankboar mins wezen, lot dit men vuurniemen wezen, men streven. Niet steeds kiekend nor wat ik zo mis in wat ik niet maar eaw. Lot ur een loflied op men lippen wezen in gien bittere skreaw. Dankboar wezen vor alles, et is immers net karst ewest in doar moggen we er wier bai stille stoon. Dat Jie Vader, vor oens nor de warreld binnen ekeumen in an et kreus binnen egoon.

Dit besef kwam bai die ouwe zo vlak vor de dankdag, in mit zen kiengeren mog ai toch nog nor de karrek goon. Et was niet gemakkelijk or, mar ai wist wier opnait dat ie er nooit allien vor was koemen te stoon. De Eere et em altoos edroegen, juust toen et zo muulijk was. Soms duurt et effen, dan zigt een mins et pas….

Dankboar in ut leven stoan. Makt dat je angers duur et leven goan…

Dankdag kunen vieren dit joar!

Sjoerd Bakker Jongerenpastor GKU