Ds. Menkveld kon gelukkig zelf verhalen in de Leefmee wat er gebeurd is.

Uit de Pastorie.
Donderdagmiddag werd ik op de fiets door een overstekende hond omvergelopen. Ik denk dat wij beiden een flinke vaart hadden. In ieder geval, ik zag het niet aankomen en viel hard op de weg.
Gelukkig geen nood aan helpende handen en ik werd naar het Dok gebracht waar de dokter mij vertelde dat ik hoogstwaarschijnlijk niets gebroken had, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Mijn vrouw heeft mij in een geleende rolstoel van het Dok naar de Zate gereden en dat is niet onopgemerkt gebleven. Voor mij in ieder geval gelukkig want ik kon (en kan) in geen geval staan, en
de auto in en uit ging, ook met hulp, gaat heel moeizaam. Op dit moment heb ik geen idee hoe lang dit gaat duren en wanneer ik weer normaal kan bewegen. U hoort/leest het wel. In ieder geval is het meeleven hartverwarmend. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder aan een rolstoel gebonden ben geweest, maar nu ben ik er blij mee en zit er de hele dag in zodat ik in ieder geval kleine dingen kan doen. Maar wat kost dat veel tijd! En wat is het leerzaam te beseffen wat een rijke zegen het is als je lijf gezond en sterk is, zoals bij mij eigenlijk altijd het geval was. Dat is de eerste les. Vertrouw niet op eigen kracht, denk niet dat je agenda van beton is, in een oogwenk wordt je stil gezet.

Nu wil ik het ook niet groter maken dan het is, en ik reken er, ondanks het ongemak van het
moment, op dat ik weer helemaal herstellen zal. Dat kan ook heel anders zoals wij in ons gezin hebben ervaren in de afgelopen weken. Drie weken geleden is mijn één na jongste broer met zijn
auto tegen een boom gereden en deze week is hij opgenomen in een revalidatie centrum. Dat ziet er heel wat slechter uit. Dus, genoeg reden voor dankbaarheid.

Hartelijke groeten, ds Menkveld.