Deze getuigenis werd voorgedragen door William Kramer in de Bethelkerk tijdens de belijdenisdienst van maandag 10 april.

Hier staan we dan…

Ieder met zijn eigen verhaal, maar toch samen. Verbonden door één en dezelfde. Onze lieve Vader. Ik geloof dat Hij onze wegen met een bedoeling heeft laten kruisen. Want wij hebben samen in dit lidlare-traject meer van Zijn goedheid mogen leren zoeken, mogen leren vinden en mogen leren ervaren.

Het lidlare-weekend was het moment waarin alles samen kwam. Samen zijn in de naam van Jezus. Samen bidden, samen zoeken naar het plan van onze Heer. Samen zingen en getuigen. Samen leven tot Zijn eer!

Hierin volgden we de voetstappen van Jozua, de opvolger van Mozes. Ja die Mozes die het volk uit Egypte heeft geleid en op een onmogelijke wijze droogvoets de Schelfzee heeft doorgeleid. Mozes die 40 jaar door een woestijn heeft getrokken met het volk Israël.

Eerst vol vertrouwen en zingend:

‘Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand, Moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land’

Maar naarmate de weg steeds moeizamer werd, kwam ook de strijd.

En soms voelt onze geloofsweg hetzelfde als de weg die God met het volk Israël is gegaan. Stuk voor stuk zijn we bij onze naam geroepen, hebben wij Gods liefdevolle leiding mogen ervaren. Vol genade heeft Hij ons door de Schelfzee heen geleid en een start gemaakt aan onze geloofsweg. Ik hoopte eigenlijk op een weg te komen waarbij het zegen op zegen zou zijn, want je kiest toch om het goede te doen?!

Maar soms voelt de geloofsweg als een moeizame tocht door de woestijn…

Toch wordt juist in die zwakheid, Zijn goedheid getoond. Dit heb ik persoonlijk mogen ervaren. Want vorig jaar heb ik ook een onbegrijpbare weg moeten gaan. Het was alsof wat ik het meeste liefhad, dat juist daar de smaak af ging. Hetgeen wat ik zag als zegen van God, leek ik te verliezen. Ik verloor mijn oog op God en voelde steeds mij verder van Hem vandaan. Ik verlangde zo naar een druiventros uit het Beloofde Land.

Een knipoog uit de Hemel. Ik kon niet meer en wou niet meer. En precies op dat moment voelde ik Gods dragende handen.

Een bewijs van het levende paasevangelie!

Jezus is gestorven aan het ruwhouten kruis om zelfs het ene verloren schaapje nabij de dood te redden. Om het op te tillen, in Zijn armen te nemen en te dragen. Omdat Hij voor u, jou en mij altijd dieper is gegaan dan waar je ook bent of hoe je je ook voelt. Zodat Hij een dragende hand kan zijn. En Heere ik hoopte inderdaad dat de geloofsweg zegen op zegen zou zijn. Maar Heere laat ons er niet zijn voor de zegeningen alleen, maar laat ons er zijn voor wie U bent!

En als wij voor een onmogelijke opdracht staan net als Jozua. Of als wij een onbegrijpbare weg moeten gaan, zoals Jozua ook door de Jordaan heen moest.

Laat ons dan vertrouwen op U, want U bent ons voorgegaan!

En in Uw dragende handen zijn wij veilig.

En ik begon met: hier staan wij dan… Maar Heere laat het zijn: nu knielen wij neer voor U!Want aan Uw voeten Heer is de hoogste plaats.

Wees ons fundament. Wees onze Houvast. Voor nu en de weg die voor ons ligt. Halleluja!

Amen!

William Kramer.