Een ‘gelukkig’ nieuwjaar

In gedachten reizen wij enkele dagen terug in de tijd. Het is oudejaarsavond, het aftellen is begonnen… 3, 2, 1: ‘Gelukkig nieuwjaar!’ We vallen elkaar om de hals, geven elkaar een kus en daarna worden vele handen geschud met zowel bekenden als onbekenden. Maar bij iedere hand die je schudt, wordt als het ware een brug gebouwd tussen oud en nieuw. Iedere ‘gelukkig nieuwjaarswens’ brengt je een stapje verder op die brug tussen 2024 en 2025. En bij het zoveelste keer wensen van ‘gelukkig nieuwjaar’, dwalen je gedachtes af naar die brug. Met één voet in het bekende van afgelopen jaar en met de andere voet al in het onbekende van het nieuwe jaar.

Staande op die brug, kijk je dan graag nog even terug op het afgelopen jaar? Was 2024 werkelijk een ‘gelukkig’ jaar geworden, of werd het misschien overschaduwd door moeite en verdriet? En wanneer je je omdraait, je blik richt op het onbekende van 2025: wat maakt voor jou, aankomend jaar, een ‘gelukkig nieuwjaar’?

In de Romeinenbrief wordt omschreven hoe een ‘gelukkig nieuwjaar’ van Paulus eruit ziet, namelijk: een leven dat geleefd wordt in aanwezigheid van God. Het ultieme geluk is dus om je leven zo in te richten dat het een ‘’huis van God’’ mag zijn, of sterker nog: dat het ‘’Koninkrijk van God’’daarin mag heersen. Het Koninkrijk bestaat uit rechtvaardigheid, vrede en vreugde door de Heilige Geest (Rom 14:17). Ieder aspect wijst op een diepe intimiteit met de Heere, en is een geschenk van Zijn nabijheid.

Binnen deze mate van discipelschap kan een spanning worden gevoeld met de gebrokenheid van deze wereld. Paulus is zich hier bewust van en spoort ons daarom aan om onze ogen gericht te houden op Gods beloften. Met andere woorden, geloof het hier en nu maar voorbij en richt je ogen op Jezus’ tweede komst. Maar hoeveel ruimte biedt dit gedachtegoed eigenlijk aan het hebben van ‘geen gelukkig nieuwjaar’? Moeten wij onze minder fijne gevoelens werkelijk overschreeuwen met gedachten van hoop?

In de Bijbel zijn gelukkig meerdere personen te noemen die ruimte bieden aan moeite en verdriet, en dit ook uiten richting God. Uit de teksten van onder andere David, Jeremia of Elia kan een echo worden gehoord van vragen, twijfels en innerlijke strijd. Hun woorden lijken een uitnodiging te zijn om samen met God deze gevoelens volledig te doorvoelen, zonder direct onze ogen te richten op de hoopvolle toekomst die voor ons klaarligt.

Bij het verlaten van de brug en het zetten van je beide benen in het onbekende van 2025, wil ik je daarom geen ‘gelukkig nieuwjaar’ toewensen maar juist een ‘bloeiend nieuwjaar’. Een jaar van bloei in je liefde, vrede en vreugde maar bovenal in de intimiteit met God. En wanneer er onderweg lastige, regenachtige dagen zijn, wees niet bang om je gevoelens te erkennen. Sta even stil, neem de tijd, en laat die ene traan rustig over je wang rollen en landen op de aarde.

Misschien brengen die tranen juist wel de mooiste bloei en wekken zij het grootste verlangen op tot diepere intimiteit met Hem.

William Kramer (23)