Een heilig streven

Ik ben sinds kort een boek aan het lezen over onze identiteit in Jezus. Het is een boek van DagelijkseBroodkruimels genaamd ‘Oerbrood’ en een echte aanrader. Het zet je aan het denken over je plek in de kerk en over religie in het algemeen. Over hoe we als makke schapen elke zondag naar de kerk gaan, maar doordeweeks een heel ander leven leiden.

Ik heb nu al meerdere malen gesprekken gehad met gelovigen én ongelovigen over de regeltjes van het christelijk geloof. In hun ogen zijn we schijnheilig omdat we het ene zeggen, maar zo vaak het andere doen. Om heel eerlijk te zijn verweet ik het ze niet. Hoe vaak zitten wij als goede trouwe christenen wel niet in de kerk met ons oordeel klaar over onze broeders of zusters? Vinden we de kledingstijl niet gepast, ergeren we ons aan die broeder die niet zo goed kan zingen of zouden we die vervelende kinderen voor ons het liefst onder de kerkbank wegmoffelen?

Wij zijn volgens de Heidelbergse Catechismus (vraag 8) geneigd tot alle kwaad en ganselijk onbekwaam tot enig goed, tenzij dan dat wij zijn wedergeboren door Gods Geest. Dit moet dan ook ons streven zijn in mijn ogen. Bid tot God en vraag Hem of Hij met Zijn Geest over jou wil komen.

Alleen dan kan je pas echt goed van echt kwaad onderscheiden, alleen dan kan je een Bijbels voorbeeld zijn voor anderen, alleen dan kan je een goed leven leiden zoals Jezus dat voor ons bedoeld heeft.

Joël Brouwer (23)