Engel(en)
Ik praat niet zo vaak over het geloof. Het blijft vaak oppervlakkig, tenzij het vertrouwd voelt, zoals bij een vrouw op een bedrijfsbarbecue van mijn man zijn werk. We raakten in gesprek over hoe God soms leiding en sturing geeft aan je leven in situaties waarin je zelf soms geen uitweg ziet. Ook vertelde ik dat ik eigenlijk wel wat vaker naar de kerk zou willen gaan dan ik nu deed.
De barbecue was nog niet af, maar ik ging vast naar huis. Ik reed via de sluis naar huis toe, maar zag op het fietspad naast de weg een vrouw lopen die erg vermoeid leek en veel tassen bij zich had. Ik stopte langs de weg en vroeg of ze een lift nodig had, waarop zij meteen in de auto stapte en geëmotioneerd raakte. Ze pakte haar telefoon en maakte middels Google Translate duidelijk dat ze uit Oekraïne kwam en onderweg was naar de woning waar zij mocht verblijven, maar verdwaald was. Ik typte het adres in en we moesten aan de andere kant van Urk zijn. De vrouw was lichtelijk over haar toeren en erg blij met de lift. Toen we aankwamen bij het huis wisselden we nummers uit en raakten we, al dan niet via onze telefoons, in gesprek.
De vrouw zei dat haar gebed was verhoord daar op het fietspad en dat ik voor haar een engel was geweest, door op dat moment voor haar te stoppen. Ze vroeg of ik ook geloofde en naar de kerk ging. Ik knikte instemmend en dacht terug aan het gesprek dat ik diezelfde middag daarover nog gevoerd had.
Een uur later kreeg ik een appje: ‘Marcelle, wil je me morgen ophalen voor de kerk?’, en zo geschiedde. Die week erna vroeg de vrouw het weer en voor de tweede week op rij zat ook ik weer in de kerk. Ik moest toegeven: deze vrouw was voor mij ook een engel die ik nodig had, door te vragen of ik haar wilde ophalen. Het voelt alsof God het gesprek tijdens die barbecue gehoord had en besloot om bij te sturen…
Marcelle de Boer-van der Sloot (28)