Solitude: alleen zijn met God

“Het gebeurde in die dagen dat Hij naar buiten ging, naar de berg, om te bidden; en Hij bleef heel de nacht in gebed tot God.” Lukas 6:12 (HSV)

Met mijn Bijbelkring van de Vereniging Gereformeerde Studenten te Wageningen volgden we de afgelopen weken een cursus van Practicing the Way. De cursus gaat over solitude. Letterlijk vertaalt dit woord naar eenzaamheid, maar tijdens de kringavonden hebben we ontdekt dat deze vertaling tekortschiet. Solitude gaat niet over eenzaam zijn, maar over bewust kiezen om alleen te zijn en tijd door te brengen met God. Het gaat om een vredige manier van stilte, zonder afleidingen. Het is een moment van afzondering, waarin je ruimte maakt voor Gods stem.

In de Evangeliën lezen we keer op keer hoe Jezus zich terugtrekt om alleen te zijn met de Vader. Hoe groter de drukte om Hem heen, hoe vaker Hij ervoor kiest om de stilte op te zoeken. In Mattheüs 14 lezen we zelfs dat Hij de menigte wegstuurt om alleen te zijn met God. Hij trekt zich terug op een berg, in de woestijn of op een andere stille plek om te bidden. Jezus vond het nodig om zich af te zonderen om verbonden te blijven met de Vader.

Maken wij nog tijd om alleen met God te zijn? In ons dagelijks leven worden we overspoeld door afleidingen. Onze agenda’s zitten vol, en zelfs in momenten van rust worden we opgeëist door nieuwsberichten, sociale media en eindeloze to-do-lijsten. Zelf voel ik altijd de drang om chaos te scheppen wanneer het stil is, terwijl juist die stilte met God noodzakelijk is.

Misschien wordt het tijd om het voorbeeld van Jezus te volgen en ruimte te maken voor momenten van solitude. Niet als een verplichting, maar als een kans om tot rust te komen bij God en om naar Hem te luisteren. Wat als we de stilte niet langer zouden vermijden, maar juist omarmen? Misschien ontdekken we daar iets dat we al veel te lang missen: de stem van God.

Belinda Post (21)