Iedere week een column waarin verschillende jongeren eerlijk hun gedachten met ons delen rondom geloof.

Vorige maand haalde ik mijn diploma. Daaraan vooraf ging een stressvolle periode met veel schietgebedjes en weinig tijd voor God. In plaats van een rustdag werd de zondag voor mij gemakkelijk een schooldag. In combinatie met mijn werk in de horeca begonnen de meeste zondagen met uitslapen om vervolgens wat uurtjes door te kunnen typen.

De schietgebedjes. Zo’n gebedje wanneer je het niet meer ziet zitten en wanhopig je handen vouwt. Of zo’n gebedje dat je eigenlijk niet durft te doen, omdat je al te lang niet hebt gebeden. Ik herinner me dat ik als kind wel eens een gebedje met een tegenprestatie deed. Ik beloofde aan God iets te doen of juist te laten wanneer Hij mij zou geven wat ik Hem vroeg. Dat doe ik nu natuurlijk niet meer, maar in mijn hoofd hoor ik mezelf wel eens zeggen: als dit of dat mag gebeuren.. ‘dan ga ik echt twee keer naar de kerk’, of ‘dan stop ik met het kijken van die serie die eigenlijk op het randje is’. Natuurlijk een verkeerde beredenering om pas keuzes te maken omwille van God wanneer je ontvangen hebt wat je aan Hem vroeg. Daarnaast krijg ik onverdiend al zoveel van Hem, zo typ ik dit stukje bijvoorbeeld vanaf een ander mooi zonnig eiland aan de Griekse kust.

Een tegenprestatie leveren aan God.. daar valt van alles over te zeggen. Los gezien van dat het oneerbiedig en onjuist is, is het eigenlijk ook wel een beetje lachwekkend. Alsof God onder de indruk zou zijn van onze beloftes aan Hem, beloftes die wij vervolgens toch weer schenden. Het is de mens eigen om met ‘voor wat hoort wat’ te redeneren, maar wat is het dan mooi om te weten dat wij met lege handen naar Hem mogen gaan.

Groetjes, Marcelle