De scholen zijn inmiddels alweer begonnen en voor sommigen zal dat best spannend zijn geweest. Voor het eerst naar de basisschool, heel spannend voor die kleine kids, maar misschien nog wel spannender voor de ouders. Ik weet nog dat onze Thymo voor het eerst naar school ging, een brok in mijn keel. Loslaten is ook een onderdeel van opvoeden las ik ergens in een studieboek. Maar… soms wil je ze gewoon nog wel even vasthouden en het liefst op zoek gaan naar een pauzeknop en deze heel stevig indrukken, ze worden zo snel groot! Rosalin, onze tweede, wou niet gebracht worden op de eerste kleuterschooldag, dat kon ze wel alleen…. Deze week moest Margriet onze kleine Djula, een vrolijke meid van 3, ook al weer opgeven voor de kleuter­school. Zucht, wat gaat de tijd soms ook snel. Ik herinner me nog goed de dagen dat we onze kinderen van de Vader mochten ontvangen, zo klein en hulpeloos, zo afhankelijk van ons als ouders… Onze Thymo zit inmiddels in groep 8, dit betekent dus dat onze oudste volgend jaar al naar het voortgezet onderwijs gaat. Ik zie hem al fietsen met een grote tas met boeken van minimaal zijn eigen gewicht, ‘ut arme keend’. Ik moet er nog even niet aan denken.

Naast mijn werk in onze gemeente geef ik vier ochtenden les aan het Emelwerda college in Emmeloord als docent godsdienst. Ik heb de eer om o.a. les te mogen geven aan de zogeheten brugklassers. En brugklassers heb je in allerlei vormen en maten. Er zijn al hele lange slungels bij, maar ook veel kleine mensjes en zo vlak na de zomervakantie lijken ze misschien nog wel kleiner vergeleken bij de andere leerlingen. Op die grote school lijken ze ook vooral verdwaald te zijn in die grote wereld buiten Urk. Tijdens de eerste schooldagen is het een drukte van jewelste door de gangen van de school. Overal lopen dan zoekende brugklassers, op zoek naar de juiste weg… op zoek naar de juiste bestemming…. Opeens hoorde ik een jong Urker stemmetje achter mij zeggen, “oe gelokkig ik kin joe”, jie binnen Sjoerd van de Karrek. Een klein GKU-ertje keek recht in mijn ogen. Vóór ik iets kon zeggen zei haar moat, “o nee, dat is Cees Smetvrees!” “Ja, dat klopt, ik ben Cees Smetvrees èn Sjoerd van de Karrek” zei ik lachend “en hier noemen de meesten mij meneer Bakker”.  “Ja, ín koning Herodes” zei een jongetje, compleet met oorbel, die er ook bij was komen staan. “Wat kan ik voor jullie doen, jongens?” “Nou dat komt, wai binnen de weg kweet, ik bin bleede dat ik joe tugen koem, kun jie oens de weg wezen?” “Ja oor, koem mar achter mai an, ik bin bleede in dankboar dat ik jullie de weg mag wezen.”

Ik geloof dat het onze taak als ouders is, maar ook als gemeente, om onze jongeren de weg te wijzen. Als ze jong zijn vertrouwen ze nog volledig op ons als volwassenen, dat wij de weg weten! Als ze ouder worden willen ze vooral hun eigen weg ontdekken! In de eerste week van oktober staan we in onze kerk extra stil bij het thema geloofsopvoeding, u bent van harte uitgenodigd bij één van de activiteiten!  We willen u helpen om onze jongeren de weg te kunnen wijzen, de weg naar Hem die zelf de weg is, de waarheid en het leven!

Sjoerd Bakker, Jongerenpastor